W działalności bancassurance dochodzi zatem do współpracy banku komercyjnego (w skrócie: „bank”) i firmy ubezpieczeń życiowych (w skrócie: „firma ubezpieczeniowa”) o detalicznym charakterze oferty usług finansowych. Instytucje te, tworzące w ten sposób „związek bankowo-ubezpieczeniowy” obsługują zatem głównie klientów indywidualnych (drobnych, detalicznych). Wykorzystywanie placówek bankowych do dysrybucji polis życiowych autor “określa terminem „poziom wspólnych działań”, natomiast wykorzystanie usług bankowych do tejże dystrybucji – „poziom wspólnych usług”. Na każdym z obu wymienionych poziomów zasady funkcjonowania związku bankowo-ubezpieczeniowego zawarte są w stosownym porozumieniu między obu instytucjami (w skrócie: „porozumienie o współpracy”), zaś podstawową z tych zasad jest współpraca na rzecz wzrostu przychodów składkowych brutto firmy ubezpieczeniowej.
W swojej pracy autor przedstawia również dwa kolejne poziomy związków bankowo-ubezpieczeniowych. Są to: poziom regulacji prawnych odnoszących się do tych związków (w skrócie: „poziom regulacji prawnych”) oraz poziom udziałów kapitałowych (jednostronnych lub krzyżowych), jakie mogą wystąpić w tych związkach (w skrócie: „poziom udziałów kapitałowych”). Określona została wzajemna relacja między tymi poziomami, a wyróżnionymi wcześniej poziomem wspólnych działań i poziomem wspólnych usług (patrz schemat).
Z relacji przedstawionej na schemacie wynika, że największe znaczenie dla możliwości rozwoju działalności bancassurance w bankach ma mniej lub bardziej restrykcyjny charakter regulacji prawnych, jakie obowiązują w odniesieniu do związków bankowo-ubezpieczeniowych w poszczególnych krajach. Z kolei charakter tych bezpośrednio określa skalę przepływu udziałów kapitałowych między bankami a firmami ubezpieczeniowymi, która decyduje o sile powiązań występujących między obu instytucjami.
W ramach tak określonego związku bankowo-ubezpieczeniowego mamy następnie do czynienia z określeniem zakresu działalności bancassurance w banku.